รัฐธรรมนูญของรัฐ (สหรัฐอเมริกา)

ในสหรัฐอเมริกาแต่ละรัฐมีรัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษรของตนเอง

โดยปกติแล้วจะมีความยาวมากกว่ารัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกาซึ่งมีเพียง 4,543 คำ รัฐธรรมนูญของรัฐมีความยาวมากกว่า 8,500 คำเนื่องจากมีรายละเอียดมากกว่าเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในแต่ละวันระหว่างรัฐบาลและประชาชน ที่สั้นที่สุดคือรัฐธรรมนูญแห่งเวอร์มอนต์ซึ่งประกาศใช้ในปี 1793 และปัจจุบันมีความยาว 8,295 คำ ที่ยาวที่สุดคือรัฐธรรมนูญฉบับที่ 6 และฉบับปัจจุบันของแอละแบมาซึ่งให้สัตยาบันในปี 2444 ยาวประมาณ 345,000 คำ ทั้งรัฐธรรมนูญของรัฐบาลกลางและรัฐเป็นตำราอินทรีย์ : เป็นพิมพ์เขียวพื้นฐานสำหรับองค์กรทางกฎหมายและทางการเมืองของสหรัฐอเมริกาและรัฐตามลำดับ

บิลสิทธิแสดงให้เห็นว่า "อำนาจไม่ได้รับการแต่งตั้งไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาตามรัฐธรรมนูญหรือต้องห้ามตามมันไปที่สหรัฐอเมริกาจะถูกสงวนไว้ไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาตามลำดับหรือกับคนที่." ข้อรับประกันของข้อ 4ของรัฐธรรมนูญที่ระบุว่า "สหรัฐอเมริกาจะรับประกันของรัฐในสหภาพนี้ทุกรูปแบบของรัฐบาลสาธารณรัฐ ." บทบัญญัติทั้งสองนี้ระบุว่ารัฐไม่ยอมแพ้ละติจูดกว้าง ๆ เพื่อใช้รัฐธรรมนูญซึ่งเป็นเอกสารพื้นฐานของกฎหมายของรัฐเมื่อมีการประกาศใช้รัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกา

โดยทั่วไปแล้วรัฐธรรมนูญของรัฐจะกล่าวถึงประเด็นต่างๆมากมายที่รัฐพิจารณาว่ามีความสำคัญเพียงพอที่จะรวมไว้ในรัฐธรรมนูญมากกว่าในธรรมนูญธรรมดา บ่อยครั้งที่ถ่ายแบบมาจากรัฐบาลกลางรัฐธรรมนูญที่พวกเขาร่างโครงสร้างของหน่วยงานภาครัฐและมักจะสร้างบิลสิทธิการบริหารสาขาโดยมีผู้ว่าราชการจังหวัด (และมักจะหนึ่งหรืออื่น ๆเจ้าหน้าที่เช่นรองผู้ว่าราชการและรัฐอัยการสูงสุด ) สภานิติบัญญัติแห่งชาติและรัฐศาลรวมทั้งรัฐศาลฎีกา (ไม่กี่รัฐมีสองสนามสูงหนึ่งสำหรับคดีแพ่งอื่น ๆ สำหรับคดีอาญา) พวกเขายังจัดเตรียมกรอบการทำงานทั่วไปของรัฐบาลสำหรับสิ่งที่แต่ละสาขาควรทำและควรดำเนินการอย่างไร นอกจากนี้อาจรวมบทบัญญัติอื่น ๆ อีกมากมาย รัฐธรรมนูญหลายรัฐซึ่งแตกต่างจากรัฐธรรมนูญของรัฐบาลกลางยังเริ่มต้นด้วยการภาวนาของพระเจ้า

บางรัฐอนุญาตให้มีการแก้ไขรัฐธรรมนูญโดยความคิดริเริ่ม

หลายรัฐมีรัฐธรรมนูญหลายฉบับในช่วงประวัติศาสตร์ของพวกเขา

ดินแดนของสหรัฐอเมริกาเป็น "จัดงาน" และจึงปกครองตนเองถ้ารัฐสภาคองเกรสแห่งสหรัฐอเมริกาได้ผ่านพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญ มีการจัดตั้งดินแดนสองใน 14 แห่งที่ไม่มีสถานะเครือจักรภพ - กวมและหมู่เกาะเวอร์จินของสหรัฐอเมริกา - ได้รับการจัดระเบียบ แต่ยังไม่ได้ใช้รัฐธรรมนูญของตนเอง หนึ่งในดินแดนที่ไม่มีการรวบรวมกันอเมริกันซามัวมีรัฐธรรมนูญของตัวเอง พื้นที่ที่เหลืออีก 13 แห่งไม่มีประชากรถาวรและอยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของรัฐบาลสหรัฐหรือดำเนินการเป็นฐานทัพ

เครือจักรภพของเปอร์โตริโกและหมู่เกาะนอร์เทิร์นมาเรียนา (CNMI)ไม่มีการกระทำที่เป็นธรรมชาติ แต่ดำเนินการภายใต้รัฐธรรมนูญท้องถิ่น ตามการเข้าซื้อกิจการเปอร์โตริโกภายใต้สนธิสัญญาปารีส พ.ศ. 2441ความสัมพันธ์ระหว่างเปอร์โตริโกและสหรัฐอเมริกาถูกควบคุมโดยมาตรา 4 ของรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐอเมริกา กฎหมายรัฐธรรมนูญใน CNMI มีพื้นฐานมาจากเอกสารประกอบรัฐธรรมนูญชุดที่สำคัญที่สุดคือพันธสัญญาปี 2519 เพื่อจัดตั้งเครือจักรภพแห่งหมู่เกาะนอร์เทิร์นมาเรียนาในสหภาพทางการเมืองกับสหรัฐอเมริกาซึ่งควบคุมความสัมพันธ์ระหว่าง CNMI และ สหรัฐ; ^[1]และรัฐธรรมนูญเครือจักรภพท้องถิ่นร่างในปี 2519 ให้สัตยาบันโดยประชาชนของ CNMI ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2520 ได้รับการยอมรับจากรัฐบาลสหรัฐอเมริกาในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2520 และมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 9 มกราคม พ.ศ. 2521 ^[2]