Rodolfo Terragno

Terragno เกิดในบัวโนสไอเรส , อาร์เจนตินา , ในปี 1943 และได้รับปริญญาทางกฎหมายจากมหาวิทยาลัยบัวโนสไอเรสในปี 1967 ผู้ก่อตั้ง บริษัท กฎหมายของ Terragno & Associates เขาแต่งงานกับ Sonia Pascual Sánchezซึ่งเขามีลูกสองคน เขากลายเป็นนักข่าวที่มีชื่อเสียงได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้าบรรณาธิการของนิตยสารข่าว Confirmadoระหว่างปี 2510 ถึง 2511 เป็นคอลัมนิสต์ของหนังสือพิมพ์La Opiniónและเป็นบรรณาธิการในนิตยสารCuestionario Terragno กลาย Adjuct ศาสตราจารย์กฎหมายที่โรงเรียนเก่าของเขาในปี 1973 การข่มขู่โดยการปกครองแบบเผด็จการที่ติดตั้งในปี 1976 นำไปสู่การที่เขาถูกเนรเทศในการากัสที่เขากลายเป็นบรรณาธิการในหัวหน้าของเอลสมุดบันทึกเดอการากัส ในปีพ. ศ. 2523 เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นนักวิจัยของสถาบันละตินอเมริกาศึกษาในลอนดอนและสำหรับโรงเรียนเศรษฐศาสตร์แห่งลอนดอนเขาดำรงตำแหน่งจนถึงปี พ.ศ. 2525 เขายังคงอยู่ในลอนดอนในตำแหน่งหัวหน้าบรรณาธิการของจดหมายจนถึงปี พ.ศ. 2530 ^[3]

เข้าร่วมกับ Centrist Radical Civic Unionตั้งแต่ปีพ. ศ. 2504 เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงโยธาธิการโดยประธานาธิบดีราอูลอัลฟอนซินในปี 2530 โดยได้ริเริ่มโครงการแปรรูปแบบเรียบง่าย Terragno ได้รับOrdre National du Mériteจากประธานาธิบดีฝรั่งเศสFrançois Mitterrandในปี 1987 สมาชิกสภาคองเกรสที่ได้รับการเลือกตั้งในปี 1993 เขาได้รณรงค์ต่อต้านสนธิสัญญาโอลิโวสที่เจรจาระหว่างผู้นำ UCR RaúlAlfonsínและประธานาธิบดีCarlos Menemซึ่งหาข้อตกลงในการเสนอราคาเพื่อแก้ไขรัฐธรรมนูญของอาร์เจนตินาเพื่อให้ตัวเองเลือกใหม่ เขาพยายาม UCR ที่ของการเสนอชื่อรองประธานาธิบดีในตั๋วกับFederico Storaniแต่พ่ายแพ้โดยAlfonsínทางเลือก: Ríoนิโกรจังหวัดผู้ว่าราชการโฮราซิโอมาสซาค ซซี จงรักภักดีต่อดิ้นรน UCR เขาตกลงที่จะเป็นหัวหน้า Massaccesi ของพนักงานที่กำหนดในเดือนมีนาคมย้ายที่ไม่ได้เจาะทะลุออกความพ่ายแพ้ในการเลือกตั้งพฤษภาคม 1995 ^[3]

ออกจากรัฐสภาเขาพยายามและชนะการเลือกตั้งเป็นประธานของ UCR ช่วยเจรจาพันธมิตรประสบความสำเร็จกับศูนย์ซ้ายFrepaso พันธมิตรชัยชนะ 's ในการเลือกตั้งกลางเทอม 1997ปูทางสำหรับชัยชนะของพวกเขาในปี 1999 Terragno ลาออกจากสภาคองเกรสที่จะยอมรับการโพสต์ที่มีอิทธิพลของหัวหน้าคณะรัฐมนตรีของรัฐมนตรีสำหรับประธานาธิบดี เฟอร์นันโดเดอลาRúaแม้ว่าผลกระทบมากกว่าเรื่องอื้อฉาวติดสินบนที่เกี่ยวข้องกับการ ประธานาธิบดีนำไปสู่การลาออกในเดือนตุลาคม 2543 เขาได้รับเลือกให้เป็นวุฒิสมาชิกของบัวโนสไอเรสในปี 2544 และดำรงตำแหน่งจนถึงปี 2550 โดยในเวลานั้นเขานั่งบนตั๋ว UCR ที่แตก ^[3] Terragno เริ่มพยายามเข้าร่วมกับรองประธานาธิบดีJulio Cobos (บุคคลที่มีชื่อเสียงใน UCR ห่างเหินจากประธานาธิบดีCristina Kirchner ) เป็นพันธมิตรกับผู้นำARI Elisa Carrióในเดือนมกราคม 2552 แม้ว่าจะไม่มีข้อตกลงใด ๆ ก็ตาม ^[4]

• ลาซิมูลาซิออน (2548)
• El Peronismo de los '70 (2005)
• ฟอล์กแลนด์ / มัลวินาส (2002)
• เมทแลนด์และซานมาร์ติน (1998)
• ฐานสำหรับ Un Modelo de Crecimiento, Empleo y Bienestar (1996)
• เอลนูเอโวโมเดลโอ (1994)
• โปรเยคโต 95 (1993)
• ลาอาร์เจนติน่าเดลซิโกล 21 (2528)
• ความท้าทายของการพัฒนาที่แท้จริง (1987)
• Muerte y Resurrección de los Políticos (1981)
• Memorias del Presente (1984)
• คอนทราทาพาส (1976)
• ลอส 400 ดิอาสเดเปรอน (1974)
• Los Dueños del Poder (1972)

• (เป็นภาษาสเปน) เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ
• (ภาษาสเปน) ชีวประวัติของวุฒิสภาแห่งชาติ