บทความภาษาไทย

มินโดโร

โดโรเป็นเจ็ดเกาะที่ใหญ่ที่สุดในประเทศฟิลิปปินส์โดยพื้นที่มีจำนวน 10,571 กม. 2 (4,082 sq.mi) และมีประชากรทั้งหมดของ 1,331,473 เป็นของปี 2015 ซึ่งตั้งอยู่นอกชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะลูซอนและตะวันออกเฉียงเหนือของปาลาวัน โดโรจะแบ่งออกเป็นสองจังหวัด: Occidental MindoroและOriental Mindoro ซานโฮเซ่เป็นชุมชนที่ใหญ่ที่สุดบนเกาะมีประชากรทั้งหมดของ 143,430 คนที่อาศัยอยู่ ณ ปี 2015 ชายฝั่งทางตอนใต้ของโดโรรูปแบบเอ็กซ์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของทะเลซูลู [3] เมาท์ ฮาลคอนเป็นจุดที่สูงที่สุดบนเกาะยืนอยู่ที่ 8,484 ฟุต (2,586 เมตร) เหนือระดับน้ำทะเลอยู่ในOriental Mindoro เมา Bacoเป็นภูเขาที่สูงที่สุดเป็นอันดับสองของเกาะมีความสูง 8,163 ฟุต (2,488 เมตร) ตั้งอยู่ในจังหวัดของภาคตะวันตกโดโร

มินโดโร
เกาะมินโดโร S2-2020.jpg
ภาพถ่ายดาวเทียมของ Mindoro
Ph locator แผนที่ mindoro.png
ที่ตั้งของมินโดโรในฟิลิปปินส์
ภูมิศาสตร์
ที่ตั้ง เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
พิกัด 12°55′49″N 121°5′40″E / 12.93028°N 121.09444°E / 12.93028; 121.09444พิกัด : 12°55′49″N 121°5′40″E / 12.93028°N 121.09444°E / 12.93028; 121.09444
หมู่เกาะ ฟิลิปปินส์
แหล่งน้ำที่อยู่ติดกัน
  • ทางผ่าน Calavite
  • ช่องแคบมินโดโร
  • ทะเลซิบูยัน
  • ทะเลจีนใต้
  • ทะเลซูลู
  • ช่องแคบทาบลาส
  • Verde Island Passage
พื้นที่ 10,571.8 กม. 2 (4,081.8 ตร.ไมล์) [1]
อันดับพื้นที่ 73rd
ชายฝั่งทะเล 618.8 กม. (384.5 ไมล์)
ระดับความสูงสูงสุด 2,586 ม. (8484 ฟุต)
จุดสูงสุด Mount Halcon
การบริหาร
ฟิลิปปินส์
จังหวัด
  • มินโดโรภาคตะวันตก
  • มินโดโรตะวันออก
การตั้งถิ่นฐานที่ใหญ่ที่สุด ซานโฮเซ่ (ป๊อป 143,430)
ข้อมูลประชากร
ประชากร 1,331,473 (2015) [2]
ป๊อป. ความหนาแน่น 117.2/กม. 2 (303.5/ตร.ไมล์)
กลุ่มชาติพันธุ์
  • มังยาน
  • ภาษาตากาล็อก
  • ฮิลิไกนอน
  • วิซายัน

ภูมิศาสตร์

Mindoro เป็นเกาะที่ใหญ่เป็นอันดับเจ็ด (7) ในฟิลิปปินส์ แบ่งออกเป็น 2 จังหวัด คือ มินโดโรตะวันออก และ มินโดโรตะวันออก เทือกเขามินโดโรเป็นเทือกเขาที่ใหญ่ที่สุดและยาวที่สุดบนเกาะ โดยมีความยาวรวม 200 กม. (120 ไมล์) ทางเหนือ-ใต้ และกว้าง 58 กม. (36 ไมล์) จากตะวันออก-ตะวันตก Mount Halconสูง 8,484 ฟุต (2,586 เมตร) ซึ่งเป็นจุดที่สูงที่สุดของเกาะที่ตั้งอยู่ใน Oriental Mindoro

ภูมิประเทศ

Mindoro Mountain Rangeรายการยอดเขาสูงสุดตามระดับความสูง

  • ภูเขา Halcon 8,484 ฟุต (2,586 ม.)
  • ภูเขาบาโก 8,163 ฟุต (2,488 ม.)
  • เมาท์วูด 6,640 ฟุต (2,020 ม.)
  • ภูเขาซินแคลร์ 6,135 ฟุต (1,870 ม.)
  • เมาท์แพทริค 5,515 ฟุต (1,681 ม.)
  • ภูเขาอินดี้ 5,472 ฟุต (1,668 ม.)
  • ภูเขา Merril 5,151 ฟุต (1,570 ม.)
  • ภูเขาคาลาไวท์ 4,990 ฟุต (1,520 ม.)
  • ภูเขาทัลลูลาห์ 4,882 ฟุต (1,488 ม.)
  • ยอดเขาบาบาย 4,757 ฟุต (1,450 ม.)
  • ภูเขาอิกลิท 4,698 ฟุต (1,432 ม.)
  • ภูเขารูสเวลต์ 4,567 ฟุต (1,392 ม.)
  • ภูเขา Burburungan 4,255 ฟุต (1,297 ม.)
  • ภูเขามาลาซิมโบ 3,957 ฟุต (1,206 ม.)
  • ภูเขาบาลาติก 3,934 ฟุต (1,199 ม.)
  • ภูเขาตาลิปานัน 3,812 ฟุต (1,162 ม.)
  • ภูเขา อาบรา เดออิล็อก 3,533 ฟุต (1,077 ม.)
  • ภูเขา Mearns 3,274 ฟุต (998 ม.)
  • ภูเขาอลินยาบัน 3,008 ฟุต (917 ม.)

ระบบแม่น้ำ

รายชื่อแม่น้ำสายสำคัญใน Mindoro ตามความยาว

  • แม่น้ำบูคายาว 82 กม. (51 ไมล์)
  • แม่น้ำลูมินเตา 80 กม. (50 ไมล์)
  • แม่น้ำบงกาบง 76 กม. (47 ไมล์)
  • แม่น้ำบูซวงกา 70 กม. (43 ไมล์)
  • แม่น้ำ Mantangcob 65.2 กม. (40.5 ไมล์)
  • แม่น้ำบาลิงกาวิง 56.7 กม. (35.2 ไมล์)
  • แม่น้ำอำนาจ 56 กม. (35 ไมล์)
  • แม่น้ำมองโปง 48.2 กม. (30.0 ไมล์)
  • มัก-อัสวัง ทูบิก 48.2 กม. (30 ไมล์)
  • แม่น้ำปักบาฮัน 48 กม. (30 ไมล์)
  • แม่น้ำอาริกอย 48 กม. (30 ไมล์)
  • แม่น้ำลันตูยาน 44.5 กม. (27.7 ไมล์)
  • แม่น้ำปานดูรูกัน 43.5 กม. (27.0 ไมล์)
  • แม่น้ำปาเมยาส 38.8 กม. (24.1 ไมล์)
  • แม่น้ำซานตาครูซ 34.2 กม. (21.3 ไมล์)
  • แม่น้ำอนาหวิน 31.4 กม. (19.5 ไมล์)
  • แม่น้ำ Abra de Ilog 27.4 กม. (17.0 ไมล์)
  • แม่น้ำเนาจัน 19.2 กม. (11.9 ไมล์)
  • แม่น้ำคาลาปัน 15.2 กม. (9.4 ไมล์)

นิรุกติศาสตร์

ชื่อ Mindoro น่าจะเป็นการทุจริตของชื่อพื้นเมือง "Minolo" Domingo Navarette ('Tratados...', 1676) เขียนว่า "เกาะที่ชาวพื้นเมืองเรียกว่า Minolo มีชื่อว่า Mindoro โดยชาวสเปน..." (แปลโดย Blair และ Robertson) [4]

ประวัติศาสตร์

แผนที่ 1900 ของเกาะมินโดโร

ในครั้งที่ผ่านมาจะได้รับการเรียกว่าMa-ฉันหรือMaitโดยชาวจีนฮั่นผู้ค้า กลุ่มชนพื้นเมืองที่เรียกว่าMangyans ชาวสเปนเรียกว่าเป็นสถานที่ที่น่า de Oro (หมายถึง " เหมืองทอง ") จากที่เกาะมีชื่อปัจจุบัน ตามที่นักประวัติศาสตร์ผู้ล่วงลับวิลเลียม เฮนรี สก็อตต์การเข้าสู่ประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการของราชวงศ์ซ่งในปี 972 กล่าวถึงหม่าอีว่าเป็นรัฐที่ค้าขายกับจีน บันทึกภาษาจีนอื่น ๆ ที่อ้างถึง Ma-i หรือ Mindoro ปรากฏในปีต่อ ๆ ไป [5]

ผลิตภัณฑ์ที่พ่อค้า Mindoro แลกเปลี่ยนกับชาวจีน ได้แก่ "ขี้ผึ้ง ฝ้าย ไข่มุกแท้กระดองเต่าหมากรักษาโรค และผ้ายูตะ " สำหรับเครื่องลายครามจีน การค้าทองคำ หม้อเหล็ก ตะกั่ว ทองแดง ลูกปัดแก้วสี และ เข็มเหล็ก [5]

เกาะนี้ถูกรุกรานโดยสุลต่านบรูไนเป็นเวลาสั้น ๆและเป็นที่ตั้งของการตั้งถิ่นฐานของโมโร[6]ก่อนที่ชาวสเปนจะบุกเข้ามาและทำให้ประชากรเป็นคริสเตียน หลังจากนั้น พื้นที่ดังกล่าวถูกลดจำนวนประชากรลงเนื่องจากสงครามระหว่างชาวสเปนและชาวโมรอสจากมินดาเนาที่พยายามจะกดขี่ชาวฮิสแปนิกและเพื่อทำให้เกาะนี้เป็นอิสลามอีกครั้ง [7] [8]ดังนั้น ประชากรส่วนใหญ่หนีไปอยู่ใกล้Batangasและเมือง Mindoro ที่ครั้งหนึ่งเคยร่ำรวยก็พังทลายลง [7]ในศตวรรษที่สิบเจ็ดGiovanni Francesco Gemelli Careri ได้มาเยือนเกาะ [9]ในปี พ.ศ. 2441 มินโดโรเข้าร่วมในการปฏิวัติฟิลิปปินส์กับสเปนเนื่องจากกลุ่มกบฏที่เข้ามาตั้งรกรากที่เกาะคาวิตและบาตาน ความรักชาติในพื้นที่เสียชีวิตลง แต่ในระหว่างการยึดครองของชาวอเมริกันของฟิลิปปินส์และยุคญี่ปุ่น

เกาะเป็นที่ตั้งของการต่อสู้ของโดโรในสงครามโลกครั้งที่สอง

อย่างไรก็ตาม เมื่อได้รับเอกราชของฟิลิปปินส์ พื้นที่ดังกล่าวก็ฟื้นคืนมาได้ และตั้งแต่ปี พ.ศ. 2463 ถึง 2493 เกาะนี้เป็นจังหวัดเดียวที่มีคาลาปานเป็นเมืองหลวงของจังหวัด ในปี 1950 มันถูกแบ่งออกเป็นสองวันปัจจุบันของจังหวัด , ภาคตะวันตกโดโรและOriental Mindoro , [10]ต่อไปนี้การลงประชามติ

เศรษฐกิจ

ชายหาดในมินโดโรเหนือ

เศรษฐกิจของโดโรส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับการเกษตร ผลิตภัณฑ์ประกอบด้วยความหลากหลายของผลไม้เช่นส้ม , กล้วย , lanzones , เงาะและมะพร้าว , ธัญพืช ( ข้าวและข้าวโพด ), อ้อย , ถั่วลิสง , ปลา ( ปลาดุก , ปลานวลจันทร์ทะเลและปลานิล ), ปศุสัตว์และสัตว์ปีก การตัดไม้และการขุดหินอ่อนและทองแดงก็เจริญรุ่งเรืองเช่นกัน

การท่องเที่ยวเป็นธุรกิจที่ร่ำรวยเป็นอย่างดีกับสถานที่เช่นApo Reefอุทยานแห่งชาติเกาะ Lubang , Puerto Galera , หาด Sabangและภูเขา Halcon ชายหาดของปวยร์โตกาเลอราเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดของเกาะและมีผู้มาเยือนกันอย่างแพร่หลาย

วัฒนธรรม

ภาษาหลักใน Mindoro เป็นภาษาตากาล็อกแม้ว่าในบางส่วนจะได้รับอิทธิพลอย่างมากจากชาวพื้นเมืองMangyanและวิซายันภาษา วิซายันและ Mangyan ภาษาเกินไปจะพูดบนเกาะเช่นเดียวกับIlocano , Bicolanoและบางภาษาต่างประเทศ - เช่นภาษาอังกฤษ , ฮกเกี้ยน (ภาษาประจำชาติของจีน ) และในระดับน้อย, สเปน

ภาษาพื้นเมืองต่อไปนี้ (ทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของสาขาภาษาฟิลิปปินส์ของตระกูลภาษามาเลย์-โปลินีเซียนเช่นเดียวกับภาษาอิโลกาโน บิโคลาโน และภาษาถิ่นของฟิลิปปินส์ที่เป็นภาษาตากาล็อกที่ทางการกำหนด) เป็นภาษาพูดในมินโดโร:

  • ภาษามินโดโรเหนือ – ผู้พูด 16,000 คน
    • ไอรยา – 10,000 ลำโพง
    • อลันกัน – ผู้บรรยาย 2,150 คน
    • ทัดยาวรรณ – 4,200 วิทยากร
  • ภาษามินโดโรใต้ – ผู้พูด 30,000 คน
    • Buhid – 8,000 ลำโพง
    • ตอไม้ – 8,000 ลำโพง
    • Hanuno'o – ผู้บรรยาย 14,000 คน
  • ภาษาวิซายัน
    • ภาษาราตาญง – ผู้พูด 2 คน

เฉพาะภาษา Mangyan พื้นเมืองที่พูดทางตอนใต้ของเกาะเท่านั้นที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสาขาของฟิลิปปินส์ แต่ยังคงเป็นภาษามาเลย์-โปลินีเซียน ที่พัฒนาในอดีตแยกจากสารตั้งต้นโปรโต-มาเลย์ทั่วไป แต่อยู่ภายใต้อิทธิพลของสมัยโบราณและอื่นๆ ติดต่อกว้างขวางกับภาษาจีนทิเบตและวัฒนธรรม (ซึ่งเป็นส่วนสำคัญของชนเผ่าพื้นเมืองดูเหมือนจะเกิด) และในระดับน้อยกับภาษาอินโดอารยัน อย่างไรก็ตาม ทุกวันนี้ ภาษาท้องถิ่นของพวกเขาอยู่ภายใต้อิทธิพลของภาษาฟิลิปปินส์อื่นๆ (และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับภาษาตากาล็อกที่โดดเด่น) และอิทธิพลล่าสุดของภาษาอังกฤษ

ศาสนาทั่วไปบนเกาะตกอยู่ภายใต้ศาสนาคริสต์ ศาสนาของชนพื้นเมืองMangyanประชากรเชื่อ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นความเชื่อว่าเป็นศาสนาหลักของคริสตจักรโรมันคาทอลิกในบางส่วนของชิ้นส่วน Mindoro ยังมีการใช้งานเพื่อให้เป็นเขตการปกครองไม่กี่อิสระเช่นโบสถ์พรรณีคริสโตและฟิลิปปินส์เป็นอิสระจากโบสถ์ , เช่นเดียวกับคริสตจักรแบ๊บติส

สัตว์

โดโรยังเป็นบ้านที่tamarawหรือ Mindoro แคระควาย ( Bubalus mindorensis ) ซึ่งเป็นถิ่นที่เกาะ มะระเป็นวัวที่เกี่ยวข้องกับควายน้ำ (คาราบาว)และเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธุ์

บรรณานุกรม

  • ค. ไมเคิล โฮแกน 2554. ทะเลซูลู . สารานุกรมของโลก ศ. P.Saundry & CJCleveland. วอชิงตันดีซี

อ้างอิง

  1. ^ "หมู่เกาะฟิลิปปินส์" . เกาะไดเรกทอรี โครงการสิ่งแวดล้อมแห่งสหประชาชาติ. สืบค้นเมื่อ22 พฤษภาคม 2558 .
  2. ^ "จำนวนประชากรจากจังหวัดเมืองและเทศบาลรังเกย์: ณ วันที่ 1 พฤษภาคม 2010" (PDF) พ.ศ. 2010 ประชากรและที่อยู่อาศัย สำนักงานสถิติแห่งชาติ. เก็บถาวรจากต้นฉบับ (PDF)เมื่อ 11 มีนาคม 2559 . สืบค้นเมื่อ22 พฤษภาคม 2558 .
  3. ^ C.Michael โฮแกน 2011.ทะเลซูลู
  4. ^ แบลร์, เอ็มม่า (1906). หมู่เกาะฟิลิปปินส์ ค.ศ. 1493-1898 ฉบับที่. 38 . บริษัท อาเธอร์ เอช. คลาร์ก หน้า 72.
  5. ^ ข สก็อตต์, วิลเลียม เฮนรี่. (1984). "สังคมในฟิลิปปินส์ยุคก่อนฮิสแปนิก". แหล่งข้อมูลก่อนฮิสแปนิกเพื่อการศึกษาประวัติศาสตร์ฟิลิปปินส์ . Quezon City: สำนักพิมพ์วันใหม่ หน้า 70. ISBN 971-10-0226-4.
  6. ↑ ศ.ซีซาร์ เอ. มาจูลยืนยันถึงการมีอยู่ของการตั้งถิ่นฐานของเกาะบอร์เนียวในกรุงมะนิลา และตีความว่าผู้ปกครองบางคนที่ชาวสเปนพบนั้นเป็นชาวบอร์เนียวเอง อันที่จริงแล้วเขาอ้างว่าจนถึงปี ค.ศ. 1574 ชาวบอร์เนียวและพันธมิตรของพวกเขาคือซูลัสยังคงดึงเครื่องบรรณาการจากชนพื้นเมืองของมินโดโร ดังนั้นการปฏิบัตินี้จึงต้องดำเนินมาระยะหนึ่งแล้ว เปรียบเทียบ มุสลิมในฟิลิปปินส์ (Quezon City: University of the Philippines Press, 1973), หน้า 72.,78; ·
  7. ^ ข Lopez, Violeta B. (เมษายน 2517) "วัฒนธรรมการติดต่อและ Ethnogenesis ใน Mindoro ถึงจุดจบของการปกครองของสเปนว่า" (PDF) เอเชียศึกษาเล่มสิบจำนวน 1 สืบค้นเมื่อ3 กุมภาพันธ์ 2560 .
  8. ^ มา จูล อ. ซิท., น. 108.
  9. ^ Mirabeau, Honoré (1867). อีโรติก้า ไบเบิ้ล . เชอวาลิเย เดอ ปิเอรุกส์ ห้องสมุด Chez Tous Les
  10. ^ "สาธารณรัฐพระราชบัญญัติฉบับที่ 505 - การกระทำที่จะสร้างจังหวัดของ Oriental Mindoro Occidental และโดโร" ห้องสมุดกฎหมายจันโรเบิลส์เสมือน 13 มิถุนายน 1950 . สืบค้นเมื่อ9 มีนาคม 2559 .

ลิงค์ภายนอก

  • สื่อเกี่ยวกับMindoroที่วิกิมีเดียคอมมอนส์
  • ข้อมูลทางภูมิศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับMindoroที่OpenStreetMap
  • "แผนที่มินโดโร"แสดงเมืองและยอดเขาต่างๆ