ระนาด

โบราณ

ผู้เล่นระนาดในแอฟริกา

Xylophones ใช้กันอย่างแพร่หลายในดนตรีของเอเชียตะวันตกและแอฟริกากลาง ในละตินอเมริกาชาวแอฟริกันที่ถูกกดขี่ได้สร้างพวกเขาขึ้นใหม่ในศตวรรษที่ 16 และ 17 ระนาดชื่อมาจากBantu ระนาดหรือmalimba , 'ระนาด' ตามแหล่งที่มาเวสเทิร์บางคำว่า 'ระนาด' ถูกสร้างมาจากแม่ 'จำนวนมากและRimbaเดี่ยวบาร์ระนาด' แต่ใช้ระยะระนาดและ / หรือเงื่อนไขอนุพันธ์ไม่อยู่ในที่ใด ๆ ภาษาแอฟริกาตะวันตก ^{[1] [2]}เครื่องดนตรีมีอยู่ แต่เรียกว่าbalafonหรือ heri ในมาลีและ / หรือกินีในขณะที่เรียกว่าgyilในหมู่ชาวกูร์ในและรอบ ๆ ทางตอนเหนือของกานาและบูร์กินาฟาโซ คำว่าระนาดและคำอนุพันธ์ใช้กันอย่างแพร่หลายในแอฟริกาตะวันออกกลางและใต้ ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}การสำรวจของวรรณกรรมในระนาดแอฟริกันและเครื่องมือที่เกี่ยวข้องเช่นXylorimba , likembeและilimbaบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ระหว่างระนาดและคำต่างๆlamellaphonesพบได้ทั่วทุกภาคกลางและแอฟริกาตะวันออก แหล่งข้อมูลอื่น ๆ เครดิตสร้างระนาดและที่Kalimbaเพื่อราชินีระนาดของคน Wakambi ที่อาศัยอยู่ทางตอนใต้ของทะเลสาบวิกตอเรีย ^[3]ในภาษาโชนา "imba" หมายถึงเพลง Kuimba คือการร้องเพลง ^[4]ระนาดเป็น "แม่เพลง" และเป็นผู้สร้างเครื่องดนตรีทั้งหมดรวมทั้งระนาด Mama หมายถึงแม่ในภาษา Kiswahili ดังนั้นจึงเหมาะสมอย่างยิ่งที่คำว่าแม่จะรวมกับคำว่า "imba" ซึ่งเป็นคำกริยาที่ไม่ได้ผันสำหรับ 'sing' ^[5]ยังกล่าวกันว่าคาริมบาถูกสร้างขึ้นโดยราชินีระนาด ^[3]ในแอฟริกาตะวันออกและแอฟริกากลางส่วนใหญ่คาริมบาถูกมองว่าเป็นแบบมือถือของระนาด

"The Marimba" จาก "The Capitals of Spanish America" ​​(1888)

ไซโลโฟน Diatonic ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับอเมริกากลางในศตวรรษที่ 16 หรือ 17 บันทึกประวัติศาสตร์ครั้งแรกของนักดนตรีชาวมายันใช้มะระ marimbas ไอเสียในกัวเตมาลาถูกสร้างขึ้นใน 1680 โดยนักประวัติศาสตร์Domingo Juarros  [ ES ] แพร่หลายมากขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 18 และ 19 เนื่องจากวงดนตรีของชาวมายันและลาดิโนเริ่มใช้มันในงานเทศกาล ในปีพ. ศ. 2364 ระนาดได้รับการประกาศให้เป็นเครื่องมือประจำชาติของกัวเตมาลาในการประกาศอิสรภาพ ^{[6] [7]}

ทันสมัย

ในปีพ. ศ. 2393 มานูเอลโบลันครูซ (1810-1863) นักเดินเรือชาวเม็กซิกันได้ดัดแปลงระนาดคันธนูเก่าโดยใช้ไม้ตรงทำให้ขายาวขึ้นเพื่อให้นักดนตรีสามารถเล่นในโหมดยืนได้ขยายคีย์บอร์ดและแทนที่ตัวสะท้อนน้ำเต้าด้วยไม้ กล่อง

ในปีพ. ศ. 2435 นักดนตรีชาวเม็กซิกันCorazón de Jesús Borras Moreno  [ es ]ขยายระนาดเพื่อรวมมาตราส่วนสีโดยการเพิ่มแถบเสียงอีกแถวคล้ายกับคีย์สีดำบนเปียโน ^[8]

ชื่อระนาดถูกนำไปใช้กับเครื่องดนตรีออร์เคสตราในเวลาต่อมาซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากแบบจำลองละตินอเมริกา ในสหรัฐอเมริกา บริษัท ต่างๆเช่นJC Deaganและ บริษัท Leedy Manufacturing Company ได้ดัดแปลงเครื่องดนตรีละตินอเมริกาเพื่อใช้ในดนตรีตะวันตก ท่อโลหะถูกใช้เป็นตัวสะท้อนปรับแต่งโดยหมุนแผ่นโลหะที่ด้านล่าง หลอดโน้ตต่ำสุดเป็นรูปตัวยู ระนาดถูกใช้เป็นครั้งแรกสำหรับดนตรีเบาและการเต้นรำเช่นโรงละครVaudevilleและการแสดงตลก ^[1] แคลร์โอมาร์มุสเซอร์เป็นหัวหน้าผู้เสนอระนาดในสหรัฐอเมริกาในเวลานั้น

คีตกวีชาวฝรั่งเศสDarius Milhaudแนะนำ marimbas เข้าไปในดนตรีคลาสสิกตะวันตกกับ 1947 เขาคอนแชร์โต้สำหรับระนาดและ Vibraphone มีการใช้ด้ามค้อนสี่ด้ามในการเล่นคอร์ดซึ่งช่วยเพิ่มความน่าสนใจให้กับเครื่องดนตรี ^[1]ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 นักประพันธ์สมัยใหม่และนักประพันธ์ร่วมสมัยพบวิธีใหม่ ๆ ในการใช้ระนาด: ตัวอย่างที่น่าสังเกต ได้แก่LeošJanáček ( Jenufa ), Carl Orff ( Antigonae ), Karl Amadeus Hartmann , Hans Werner Henze ( Elegy for Young Lovers ), Pierre เลซ ( Le Marteau ซองmaître ) และสตีฟรี

ระนาดพื้นบ้านและเป็นที่นิยม

บาร์

โดยทั่วไปแล้วแท่ง Marimba จะทำจากไม้หรือวัสดุสังเคราะห์ Rosewoodเป็นที่ต้องการมากที่สุดในขณะที่Padaukเป็นทางเลือกที่ราคาไม่แพงยอดนิยม โดยทั่วไปแล้วบาร์ที่ทำจากวัสดุสังเคราะห์จะมีคุณภาพเสียงต่ำเมื่อเทียบกับแท่งไม้ แต่มีราคาไม่แพงและให้ความทนทานและทนต่อสภาพอากาศเพิ่มขึ้น^[9]ทำให้เหมาะสำหรับการใช้งานกลางแจ้ง ลูกระนาดที่มีแท่งไม้มักจะเล่นอยู่ข้างในเพราะลูกกรงมีความอ่อนไหวต่อการเปลี่ยนแปลงระดับเสียงเนื่องจากสภาพอากาศ Bubinga ( Guibourtia demeusei ) และมะฮอกกานียังได้รับการอ้างถึงว่ามีคุณภาพเทียบเท่ากับไม้พะยูงเพื่อใช้เป็นไม้ระนาด ^[10]ไม้พะยูงชนิดเฉพาะDalbergia stevensoniiเติบโตเฉพาะในกัวเตมาลาตอนใต้และเบลีซซึ่งเดิมคือบริติชฮอนดูรัส ^[11]ไม้นี้มีคะแนน Janka 2200 ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับสามครั้งหนักกว่าสีเงินเมเปิล แถบจะกว้างขึ้นและยาวขึ้นที่โน้ตเสียงแหลมต่ำสุดและจะค่อยๆแคบลงและสั้นลงเมื่อโน้ตสูงขึ้น ในระหว่างการปรับแต่งไม้จะถูกนำมาจากตรงกลางด้านล่างของแท่งเพื่อลดระดับเสียง ด้วยเหตุนี้แท่งจึงบางลงในทะเบียนระดับเสียงต่ำสุดและหนาขึ้นในทะเบียนระดับเสียงสูงสุด

ในแอฟริการะนาดส่วนใหญ่ทำโดยช่างฝีมือในท้องถิ่นจากวัสดุที่หาได้ในท้องถิ่น

แท่ง Marimba ให้เสียงที่สมบูรณ์ที่สุดเมื่อตีออกจากจุดศูนย์กลางในขณะที่การตีแท่งตรงกลางจะทำให้เกิดเสียงที่ชัดเจนมากขึ้น ในระนาดสีสามารถเล่นโดยบังเอิญ ( ปุ่มสีดำ ) ที่ขอบด้านหน้าสุดของแถบห่างจากโหนด (สถานที่ที่สายคล้องผ่านแถบ) หากจำเป็น การเล่นบนโหนดจะทำให้เกิดโทนเสียงที่อ่อนลงและเทคนิคนี้จะใช้เฉพาะเมื่อผู้เล่นหรือนักแต่งเพลงกำลังมองหาเสียงที่ปิดเสียงจากเครื่องดนตรี

Contrabass marimba: ช่วง G ₁ –G ₃

ระนาดเบส: ช่วง C ₂ –F ₃

พิสัย

ไม่มีช่วงมาตรฐานของระนาด แต่ช่วงที่พบมากที่สุดคือ 4.3 อ็อกเทฟ 4.5 อ็อกเทฟและ 5 อ็อกเทฟ นอกจากนี้ยังมีขนาด 4, 4.6 และ 5.5 อ็อกเทฟ

• 4 คู่: C ₃ไปที่ C 7
• 4.3 คู่: เป็น₂ไปที่ C 7 .3 หมายถึงเซมิโคลอนสามตัวที่อยู่ด้านล่างของเครื่องมือ 4 อ็อกเทฟ นี่คือช่วงที่พบบ่อยที่สุด
• 4.5 คู่: F ₂ไปที่ C 7 .5 หมายถึง "ครึ่งหนึ่ง";
• 4.6 อ็อกเทฟ: E ₂ถึง C ₇หนึ่งเซมิโทนด้านล่าง 4.5 มีประโยชน์สำหรับการเล่นวรรณกรรมกีตาร์และการถอดเสียง
• 5 อ็อกเทฟ: C ₂ถึง C ₇หนึ่งอ็อกเทฟเต็มรูปแบบด้านล่างเครื่องมือ 4 อ็อกเทฟมีประโยชน์สำหรับการเล่นการถอดเสียงเชลโลเช่นชุดเชลโลของJS Bach
• ช่วงเสียงเบส (แตกต่างกันไป แต่ตัวอย่างมีตั้งแต่ G ₁ –G ₃หรือ C ₂ –F ₃ )

ช่วงของระนาดได้ค่อยๆขยายออกไปเรื่อย ๆ โดย บริษัท ต่างๆเช่น Marimba One ได้เพิ่มโน้ตขึ้นไปถึง F เหนือระดับ C สูงปกติ (C ₇ ) บนเครื่องดนตรี 5.5 อ็อกเทฟและจูนเนอร์ระนาดเพิ่มโน้ตที่ต่ำกว่า C ต่ำใน 5 อ็อกเทฟ C ₂ . การเพิ่มโน้ตที่ต่ำกว่านั้นค่อนข้างทำไม่ได้ เมื่อแท่งมีขนาดใหญ่ขึ้นและตัวสะท้อนกลับยาวขึ้นเครื่องดนตรีจะต้องสูงขึ้นและตะลุมพุกจะต้องนุ่มนวลเพื่อให้ได้โทนเสียงมากกว่าการโจมตีแบบเพอร์คัสซีฟ การเพิ่มโน้ตให้สูงขึ้นก็เป็นไปไม่ได้เช่นกันเนื่องจากความแข็งของค้อนที่ต้องใช้ในการสร้างลักษณะเฉพาะของระนาดนั้นยากเกินไปที่จะเล่นในช่วงอื่น ๆ เกือบทั้งหมดของเครื่องดนตรี

ระนาดเป็นเครื่องดนตรีที่ไม่มีการเคลื่อนย้ายโดยไม่มีการกระจัดแบบอ็อกเทฟซึ่งแตกต่างจากระนาดที่ให้เสียงหนึ่งอ็อกเทฟสูงกว่าที่เขียนและกล็อกเคนสปีลซึ่งให้เสียงสองอ็อกเทฟสูงกว่าที่เขียน

เครื่องสะท้อนเสียง PVC

ตัวสะท้อน

เป็นส่วนหนึ่งของคีย์เสียงที่อุดมไปด้วยระนาดคือมันresonators นี่คือท่อ (โดยปกติคืออลูมิเนียม ) ที่แขวนอยู่ด้านล่างแต่ละแท่ง

ในเวอร์ชันดั้งเดิมส่วนใหญ่น้ำเต้าธรรมชาติขนาดต่างๆจะติดอยู่ใต้แป้นเพื่อทำหน้าที่เป็นตัวสะท้อนเสียง ในรุ่นที่มีความซับซ้อนมากขึ้นจะถูกแทนที่ด้วยไม้แกะสลักเรโซเนเตอร์ทำให้สามารถปรับระดับเสียงได้แม่นยำยิ่งขึ้น ในอเมริกากลางและเม็กซิโกมักจะมีการแกะรูที่ด้านล่างของเครื่องสะท้อนเสียงแต่ละอันแล้วปิดทับด้วยพังผืดที่ละเอียดอ่อนที่นำมาจากลำไส้ของหมูเพื่อเพิ่มเสียง "หึ่ง" หรือ "รัว" ที่เรียกว่าชาร์ลีโอ ^[12]ใน marimbas สไตล์ร่วมสมัยไม้จะถูกแทนที่ด้วยพีวีซีท่อ รูที่ด้านล่างของท่อถูกปิดด้วยกระดาษบาง ๆ เพื่อให้เกิดเสียงดังหึ่ง

ความยาวของเรโซเนเตอร์จะแตกต่างกันไปตามความถี่ที่แท่งผลิต การสั่นสะเทือนจากแท่งจะดังกังวานเมื่อผ่านท่อซึ่งจะขยายโทนเสียงในลักษณะที่คล้ายคลึงกับลักษณะของกีตาร์หรือเชลโล ในตราสารที่เกิน4+1 / 2เลอะเลือนความยาวของท่อที่จำเป็นสำหรับการที่เบสโน้ตเกินกว่าความสูงของเครื่องดนตรี ผู้ผลิตบางรายเช่น DeMorrowและ Malletechชดเชยสิ่งนี้โดยการงอปลายท่อ สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการบัดกรีส่วนตรงเล็ก ๆ ของท่อเพื่อสร้างหลอด "โค้ง" ทั้ง DeMorrow และ Malletech ใช้ทองเหลืองมากกว่าอลูมิเนียม อื่น ๆ เช่นอดัมส์และยามาฮ่าขยายท่อเป็นพื้นทรงกล่องขนาดใหญ่ทำให้ได้พื้นที่เสียงสะท้อนในปริมาณที่จำเป็นโดยไม่ต้องขยายท่อ ผลลัพธ์นี้ทำได้โดยผู้ผลิตแบบกำหนดเอง Marimba One โดยการขยายเรโซเนเตอร์ให้กว้างขึ้นเป็นรูปวงรีโดยที่อันที่ต่ำที่สุดมีความกว้างเกือบฟุตและเพิ่มท่อเป็นสองเท่าภายในตัวสะท้อนเสียงที่ต่ำที่สุดซึ่งเป็นกระบวนการที่เรียกว่า "Haskelling"ซึ่งเดิมใช้ ใน resonators ไปป์ออร์แกนและการตั้งชื่อตามนักประดิษฐ์,วิลเลียมอี Haskell

การปรับจูนเรโซเนเตอร์เกี่ยวข้องกับการปรับ "สต็อป" ในท่อเพื่อชดเชยอุณหภูมิและสภาพความชื้นในห้องที่จัดเก็บเครื่องมือ บาง บริษัท เสนอการปรับค่าอ็อกเทฟบนเท่านั้น อื่น ๆ ไม่มีการหยุดที่ปรับได้ ยังคงมีบาง บริษัท (Malletech และ DeMorrow) เสนอการหยุดแบบปรับได้เต็มรูปแบบ

ในระนาดจำนวนมากจะมีการเพิ่มเรโซเนเตอร์ตกแต่งเพื่อเติมเต็มช่องว่างในธนาคารเรโซเนเตอร์โดยบังเอิญ นอกจากนี้บางครั้งความยาวของเรโซเนเตอร์ยังถูกปรับเปลี่ยนให้กลายเป็นส่วนโค้งตกแต่งเช่นใน Musser M-250 สิ่งนี้ไม่ส่งผลกระทบต่อคุณสมบัติเรโซแนนซ์เนื่องจากปลั๊กปลายในเรโซเนเตอร์ยังคงวางไว้ที่ความยาวตามลำดับ

ตะลุมพุก

เพลาค้อนทำจากไม้ทั่วไปมักจะไม้เรียวแต่ก็อาจจะเป็นหวายหรือไฟเบอร์กลาส เส้นผ่านศูนย์กลางที่พบมากที่สุดของเพลาอยู่รอบ ๆ 8 มิลลิเมตร ( 1 / 4  ใน) เพลาที่ทำจากหวายมีความยืดหยุ่นในขณะที่ไม้เรียวแทบไม่มีให้เลย มืออาชีพใช้ทั้งสองอย่างขึ้นอยู่กับความชอบของพวกเขาไม่ว่าพวกเขาจะเล่นด้วยตะลุมพุกสองตัวขึ้นไปและพวกเขาใช้กริปแบบไหนหากพวกเขาใช้ด้ามค้อนสี่ด้าม

ตะลุมพุกที่เหมาะสมสำหรับเครื่องดนตรีขึ้นอยู่กับช่วง วัสดุที่ปลายเพลามักเป็นยางชนิดหนึ่งซึ่งมักจะพันด้วยเส้นด้าย ค้อนที่นุ่มขึ้นจะใช้ในโน้ตที่ต่ำที่สุดและใช้ค้อนที่แข็งกว่าในโน้ตสูงสุด ตะลุมพุกที่แข็งเกินไปจะสร้างความเสียหายให้กับเครื่องดนตรีและตะลุมพุกที่อาจเหมาะสมกับช่วงบนอาจทำให้โน้ตในช่วงล่างเสียหายได้ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเครื่องดนตรีปาดูกหรือไม้โรสวูด ) ในโน้ตด้านล่างแท่งจะมีขนาดใหญ่ขึ้นและต้องใช้ค้อนที่นุ่มนวลกว่าเพื่อดึงพื้นฐานที่แข็งแกร่งออกมา เนื่องจากความจำเป็นในการใช้ความแข็งที่แตกต่างกันของค้อนผู้เล่นบางคนเมื่อเล่นด้วยค้อนตั้งแต่สี่ลูกขึ้นไปอาจใช้ตะลุมพุกที่จบการศึกษาเพื่อให้เข้ากับแท่งที่พวกเขากำลังเล่นอยู่ (นุ่มนวลทางด้านซ้ายและด้านขวาจะแข็งกว่า)

ตะลุมพุกบางชนิดเรียกว่า "ทูโทน" หรือ "มัลติโทน" มีแกนแข็งพันด้วยเส้นด้ายอย่างหลวม ๆ สิ่งเหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อให้เสียงที่ชัดเจนเมื่อเล่นด้วยไดนามิกที่ดังและกว้างขึ้นเมื่อไดนามิคที่เงียบกว่า

เพลงระนาดสมัยใหม่เรียกร้องให้ใช้ตะลุมพุกสองถึงสี่อันพร้อมกัน (บางครั้งอาจมากถึงหกหรือแปดตัว) ^[13]ทำให้นักแสดงสามารถเล่นคอร์ดหรือเพลงที่มีการข้ามช่วงเวลาขนาดใหญ่ได้ง่ายขึ้น ตะลุมพุกหลายตัวถืออยู่ในมือเดียวกันโดยใช้เทคนิคหรือการจับแบบใดก็ได้ สำหรับตะลุมพุกสองอันในแต่ละมือด้ามจับที่พบมากที่สุดคือกริปBurton (เป็นที่นิยมโดยGary Burton ), กริปแบบดั้งเดิม (หรือ "กริปไขว้") และกริปMusser-Stevens ( Leigh Howard Stevensเป็นที่นิยม) การจับแต่ละครั้งถูกมองว่ามีประโยชน์และข้อเสียของตัวเอง ตัวอย่างเช่นนักเดินเรือบางคนรู้สึกว่ากริปของ Musser-Stevens เหมาะสำหรับการเปลี่ยนช่วงเวลาอย่างรวดเร็วและความเป็นอิสระของตะลุมพุกในขณะที่กริป Burton เหมาะสำหรับการเล่นที่หนักแน่นกว่าหรือการสลับไปมาระหว่างคอร์ดและเส้นทำนองโน้ตเดียว Traditional Grip ให้ไดนามิกเรนจ์ที่มากขึ้นและอิสระในการเล่น การเลือกกริปแตกต่างกันไปตามภูมิภาค (กริป Musser-Stevens และกริป Burton ได้รับความนิยมมากกว่าในสหรัฐอเมริกาในขณะที่กริปแบบดั้งเดิมได้รับความนิยมมากกว่าในญี่ปุ่น) ตามเครื่องมือ (กริป Burton มีโอกาสน้อยที่จะใช้กับระนาด มากกว่าเครื่องสั่น ) และตามความต้องการของนักแสดงแต่ละคน

ด้ามจับหกค้อนประกอบด้วยรูปแบบต่างๆของด้ามจับทั้งสามนี้ นักเดินเรือชาวเม็กซิกันและอเมริกากลางใช้มือจับตะลุมพุกหกตัวถูกใช้มานานหลายปีแล้ว แต่โดยทั่วไปถือว่าไม่ได้มาตรฐานในศีลคลาสสิกตะวันตก Keiko Abeได้เขียนบทประพันธ์สำหรับค้อนหกชิ้นรวมถึงส่วนหนึ่งในคอนแชร์โตปริซึมแรปโซดีของเธอ นักเดินเรือ / นักแต่งเพลงคนอื่น ๆ ที่ใช้เทคนิคนี้ ได้แก่ Rebecca Kite (ซึ่งรับหน้าที่นักแต่งเพลงEvan Hauseให้เขียนเรื่อง Circe ซึ่งเป็นผลงานชิ้นสำคัญสำหรับค้อนหกชิ้นในปี 2544), Dean Gronemeier, Robert Patersonและ Kai Stensgaard การยึดเกาะของ Paterson นั้นขึ้นอยู่กับการยึดเกาะของ Burton และการจับและเทคนิคของเขาถูกเรียกว่า Paterson grip และแม้แต่การจับแบบ Wolverine Paterson กล่าวว่าเทคนิคของเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ ตรงที่มีจุดเน้นน้อยกว่าในการบล็อกคอร์ดที่ด้านล่างของธนบัตร (ธรรมชาติหรือโน้ตสีขาว) และเน้นความเป็นอิสระม้วนมือเดียวและการสลับระหว่าง mallets 12-3 หรือ 1-23 ในมือซ้าย (หรือ 45-6 หรือ 4-56 ในมือขวาตามลำดับ) และอื่น ๆ ในปี 2012 Paterson ได้เปิดตัวอัลบั้ม marimba 6วงแรกของโลกชื่อSix Mallet Marimbaซึ่งแสดงให้เห็นถึงเทคนิคเหล่านี้ผ่านผลงานที่ Paterson ได้เขียนขึ้น ด้ามจับ Kai Stensgaards ยึดตาม Stevens Grip ที่อธิบายไว้ในวิธีการ: Six Mallet Grip เขาเขียนผลงานเพลงมาแล้วหลายเพลงสำหรับไม้ตีหกอันในกลุ่ม Concierto Mexicano สำหรับวงระนาดและวงออเคสตรา เขาเริ่มเล่นกริปนี้ในปี พ.ศ. 2528 ลุดวิกอัลเบิร์ตตีพิมพ์ผลงานสำหรับตะลุมพุก 8 ชิ้นเป็นครั้งแรกและแสดงให้เห็นด้ามตะลุมพุก Ludwig Albert 8 ซึ่งมีพื้นฐานมาจากกริปแบบดั้งเดิมตั้งแต่ปี 1995

ผู้เล่นระนาด ( NDR Radiophilharmonie , Hanover , 2003)

รายการนี้แสดงถึงการเลือกองค์ประกอบคลาสสิกตะวันตกสำหรับเครื่องดนตรีที่ไม่สมบูรณ์:

• Keiko Abe : Dream of the Cherry Blossoms (1983), Frogs (1958), Michi (1978), การเปลี่ยนแปลงของเพลงเด็กญี่ปุ่น (1982), Prism for Solo Marimba (1986) ^[14]
• Bruce Adolphe : Self Comes to Mind (2009), Red Dogs and Pink Skies (2002), Reach Out, Raise Hope, Change Society (2011)
• เบนจามินซีเอสบอยล์ : Les bois du paradis (2012)
• Stephen Brown : Shadow of a Leafโซปราโนและระนาด (2549) รอบสิบเพลงร้องเป็นหนึ่งเดียว
• Howard J. Buss : A Day in the City (1986) - Brixton Publications
• Howard J. Buss : Rite of Passage (1995) Brixton Publications
• Howard J. Buss : Concerto for Marimba and Percussion Ensemble (2018) Brixton Publications
• Paul Creston : Concertino สำหรับ Marimba (1940)
• Emma Lou Diemer : Concerto in One Movement for Marimba and Chamber Orchestra (1991)
• จาค็อบดรัคแมน : ภาพสะท้อนธรรมชาติของน้ำ (2529) ^[15]
• Aisha Duo : เพลงที่เงียบสงบ (2548)
• Safri Duo : Baya Baya
• Joseph Hallman : Violenciaสำหรับ marimba และ cello (2007) เขียนโดยAlisa Weilersteinและ Matthew McClung
• John Harbison : คอนแชร์โต้สำหรับ Bass Viol (2005)
• Hans Werner Henze : Five Scenes from the Snow Countryสำหรับ Marimba Solo (1978)
• David A.Jaffe : ห้องสมุด Babelสำหรับระนาดห้าคู่สองตัว (2012)
• Anders Koppel : Marimba Concertos 1–4 (1995–2005), Tarantella '(สำหรับไวโอลินและระนาด) (2001), Toccata (สำหรับระนาดและ vibraphone) (1990)
• Frederik Magle : Cantabile (ชุดไพเราะ) - การเคลื่อนไหวของCortège & Danse Macabreรวมถึงการเดี่ยวระนาด^[16] (2552)
• Linda Maxey : The Artistry of the Marimba (1994)
• โอลิเวีย Messiaen : La แปลงร่างเดอเด Seigneur พระเยซูคริสต์ ( "การเปลี่ยนแปลงของพระเจ้าของเราพระเยซูคริสต์") ขนาดใหญ่ 10 ส่วนนักร้อง , เปียโนเดี่ยวไวโอลินเดี่ยวขลุ่ยเดี่ยวปี่เดี่ยวxylorimbaเดี่ยวvibraphoneเดี่ยว, วงออเคสตราขนาดใหญ่ ( พ.ศ. 2508–69)
• Olivier Messiaen: Saint-François d'Assise ( นักบุญฟรานซิสแห่งอัสซีซีโอเปร่า)
• Darius Milhaud : Concerto for Marimba, Vibraphone and Orchestra , Op. 278 (พ.ศ. 2490)
• Luigi Morleo : Concerto per Marimba e Archi (1993)
• Thea Musgrave : การเดินทางผ่านภูมิทัศน์ญี่ปุ่น (1994)
• Clair Omar Musser : Etude ใน C Major
• Lior Navok : บันได Rosewood (2000)
• Robert Paterson : Komodo (2005), Piranha (2009) (ทั้งสองใช้ค้อนหกอัน), Mandala (สำหรับสองระนาด) (2012) (สี่ไม้), Forest Shadows , ผลงานมากมายสำหรับระนาดและเครื่องดนตรีอื่น ๆ
• มิตเชลล์ปีเตอร์ส : สีเหลืองหลังฝนตก (2514) การหักเหของทะเล
• Tarik O'Regan : Triptych (2005) เดิมสำหรับนักร้องประสานเสียงและสตริงต่อมาจัดให้มีการประสานเสียงและวงดนตรี
• Steve Reich : ดนตรีสำหรับนักดนตรี 18 คน (1976), Six Marimbas (1986), Nagoya Marimbas (สำหรับสองระนาด ) (1994)
• Richard Rodney Bennett Concerto สำหรับ Marimba and Orchestra (1990)
• Ney Rosauro: Concerto For Marimba and Orchestra (1986), Concerto No. 2 for Marimba and Orchestra (2001), ผลงานเดี่ยวมากมาย
• โจเซฟชวันต์เนอร์ : Velocities (1990) ^[15]
• Emmanuel Séjourné : Concerto for marimba and strings (2006), Concerto for Marimba Quartet "Gotan"
• อดัมซิลเวอร์แมน: กระดาษคาร์บอนและหมึกไนโตรเจนคอนแชร์โต้สำหรับวงดนตรีระนาดและลมหรือวงเครื่องเคาะ (2013)
• กอร์ดอนสเตาท์ : เต้นรำเม็กซิกันสองคน (2517)
• วิลเลียมซัสแมน : Amores Montuños (2008) สำหรับฟลุต & ระนาด, Marimba Montuño (2002) สำหรับระนาดเดี่ยว
• Tomas Svoboda : Concerto For Marimba and Orchestra, Op. 148 (พ.ศ. 2538)
• Josef Tal : Chamber Music (1982) สำหรับ Recorder, Marimba และ Harpsichord
• Andrew Thomas: Merlin (1985) สำหรับการแสดงเดี่ยวระนาดรับหน้าที่โดย William Moersch ^[17]
• ออกัสตาอ่าน Thomas : Silhouettes (2004)
• Peter Togni : Lux Aeterna (2010) - Gamelan และหกเสียงต่อมาจัดให้ SATB และ marimbas
• Andersen Viana : Grlashodibzntmev สำหรับ Vibraphone และ Marimba (2006), 3 Fugues (2010)
• Alejandro Viñao : Khan Variations (2001), Burritt Variations (2012), Book of Grooves (for two marimbas) (2011)
• Charles Wuorinen : Percussion Symphony (1976), Percussion Quartet (1994), Metagong (2008), Marimba Variations for 5-octave Marimba (2009)
• Takashi Yoshimatsu : Marimba Concerto "Bird Rhythmics" (2010)
• Alfred Reed : Concertino สำหรับ Marimba and Winds (1993)

ระนาดพื้นบ้านกับน้ำเต้า Highland Guatemala

วงดนตรีระนาดแบบดั้งเดิมเป็นที่นิยมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกัวเตมาลาที่พวกเขาเป็นสัญลักษณ์ประจำชาติของวัฒนธรรม แต่ยังมีการจัดตั้งอย่างยิ่งในรัฐของเม็กซิโกเชียปัส , ทาบาสโกและโออาซากา พวกเขายังเป็นที่นิยมมากในประเทศอื่น ๆ ในอเมริกากลางเช่นฮอนดูรัส , เอลซัลวาดอร์ , นิการากัวและคอสตาริกาเช่นเดียวกับในหมู่Afro-เอกวาดอร์และแอฟริกาโคลัมเบีย

มีการแจ๊สหลายvibraphonistsที่ยังเล่นระนาด ที่โดดเด่น ได้แก่Gary Burton , David Friedman , Stefon Harris , Bobby Hutcherson , Joe Locke , Steve Nelson , Red Norvo , Dave Pike , Gloria Parker , Dave Samuelsและ Arthur Lipner

Marimbist และ vibraphonist จูเลียสเวคเตอร์เป็นผู้นำของปี 1960 ได้รับความนิยมเป็นวงดนตรีละตินรสเรียกว่าระนาดบาจาวง Herb AlpertและTijuana Brassของเขาใช้ระนาดบ่อยครั้ง

Brian Jonesเล่นระนาดในเพลงของRolling Stones " Under My Thumb " และ " Out of Time " " Island Girl " โดยElton Johnและ " Moonlight Feels Right " ของStarbuckยังมีจุดเด่นที่เครื่องดนตรี รู ธ อันเดอร์วู้ดเล่นระนาดไฟฟ้าขยายในแฟรงค์แชป 's มารดาแห่งการประดิษฐ์ ศิลปะ Trippเล่นระนาดในหลายกัปตันบีฟฮีทและเวทมนตร์วงอัลบั้ม 's สะดุดตามากที่สุดในเลียของฉัน Decals Off, เด็กและสปอตไลเด็ก วิคเตอร์เฟลด์แมนเล่นระนาดในอัลบั้มแรกๆ ของSteely Dan มันเล่นในช่วงเริ่มต้นของ " Mamma Mia " โดยABBA ^[18]และเล่นโดยMike Mainieriในเพลง " Private Investigations " ของ Dire Straits

" Vincent " โดยDon McLeanมีระนาด " Shape of You " โดยEd Sheeranมีระนาดเป็นส่วนหนึ่งของผลกระทบจากบ้านเขตร้อน The Psychedelic Furs 1982 เพลง " Love My Way " ประกอบไปด้วยระนาดซึ่งเดิมเล่นโดยTodd Rundgrenตลอด นอกจากนี้ยังมีเพลงฮิตในปี 1982 ของToto " Africa " อีกด้วย percussionist Evelyn Glennieได้ร่วมมือกับBjörkและสามารถได้ยินเสียงเล่นระนาดบนโพสต์และโทรเลขเช่นเดียวกับออกซิเจน Thompson Twinsรวมระนาดไว้ในผลงานของพวกเขาในช่วงปี 1980 แจ็คไวท์เล่นระนาดที่ "พยาบาล" เพลงบนสีขาวลายอัลบั้มได้รับหลังฉันซาตาน ในปี 2003 มารินาคาลซาโดลินจบันทึกอัลบั้มเชื่อมช่องว่างระหว่างเพลงนักวิชาการและนักนิยมระนาดเดบัวโนสไอเรสเนื้อเรื่องดนตรีโดยAstor Piazzolla ในปี 2009 นักดนตรีแคนาดาสเปนเซอร์ Krugทำงานภายใต้ชื่อเล่น Moonface ปล่อย 20 นาทีชิ้นอย่างต่อเนื่องเรียกว่าดรีมแลนด์ EP: ระนาดและอึกลองกับJagjaguwar การบันทึกประกอบด้วยระนาดกลองและเสียงร้องและประกอบด้วยการเคลื่อนไหวมากมายและรูปแบบที่เกิดซ้ำ วินเซนต์มอนแทนาจูเนียร์เล่นระนาดในปี 1970 เพลง " คนที่ทำให้โลกหมุนไปได้ " โดยสำนวน วงดนตรีทดลองCoilใช้ระนาดในการแสดงต่อมาเช่นSelvaggina กลับเข้าไปในป่าและสตูดิโออัลบั้มลิงเอเนเปิลส์และสีดำกวาง เพลง "Sweet Emotion" ของ Aerosmith ประกอบไปด้วยระนาดเสียงเบสเช่นกันเล่นโดยวิศวกรบันทึกเสียง Jay Messina

เสียงระนาดยังกลายเป็นที่จดจำได้จากบทบาทของมันในฐานะเสียงเรียกเข้าเริ่มต้นในระบบปฏิบัติการมือถือiOSของ Apple

Flapamba

Flapamba (จาก Emil Richards Collection )
การจำแนกประเภท	เครื่องเคาะ ( Idiophone )
พัฒนาแล้ว	เบรนท์ซีเวลล์
ช่วงการเล่น
F 2 –C 4 , C 4 –C 6
ผู้สร้าง
คริสแบนตา

Flapamba เป็นเครื่องดนตรีในตระกูลเครื่องเคาะ ประกอบด้วยแท่งไม้ที่ได้รับการปรับแต่งแล้วซึ่งถูกบีบไว้ที่ด้านหนึ่ง (เหนือโหนด ) และติดตั้งอยู่เหนือกล่องเรโซเนเตอร์ การเลื่อนแถบไปข้างหน้าหรือข้างหลังเล็กน้อยมีผลต่อการปรับแต่ง ซึ่งแตกต่างจากระนาดหรือระนาดอย่างไรก็ตามเสียงจะไม่เน้นเสียงหนักแน่นเท่าที่ควรเนื่องจากเป็นเพอร์คัสซีฟมากกว่าเล็กน้อย (ใกล้เคียงกับกลองล็อกที่ปรับแต่งแล้ว)

ส่วนหนึ่งของสิ่งที่ทำให้เสียงที่มีลักษณะเฉพาะของแผ่นพับคือการปรับแต่ง ตัวอย่างเช่นเรโซเนเตอร์ไม่ได้รับการปรับให้เข้ากับแท่งเช่นเดียวกับเครื่องมือเคาะแป้นพิมพ์มาตรฐานอื่น ๆ สตูดิโอที่มีชื่อเสียง percussionist เอมิลริชาร์ดซื้อ flapamba เดิมของเขาจากมืออาชีพกลองร้านค้าในฮอลลีวู้ดในช่วงปลายทศวรรษ 1960 หรือต้นปี 1970 และเพิ่มไปยังคอลเลกชันเครื่องดนตรียักษ์ของเขาเอมิลริชาร์ดคอลเลกชัน ^[19]พนักงานที่ร้านโน้มน้าวให้เขาซื้อเพราะพวกเขาบอกเขาว่าพวกเขากำลังจะออกจากธุรกิจให้เช่าเครื่องเคาะเนื่องจากเอมิลมีอำนาจเหนืองานในเมือง Emil ไม่พบข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับประวัติหรือผู้ผลิต Flapamba เมื่อเขาซื้อมัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็เริ่มใช้มันในช่วงการบันทึกเนื่องจากรูปแบบสีของเครื่องดนตรีทำให้การเปลี่ยนจากเครื่องดนตรีประเภทคีย์บอร์ดอื่น ๆ ทำได้ง่าย เขาใช้ตะลุมพุกที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้หรือเนื้อของนิ้วมือเพื่อให้ได้เสียงไม้ที่อบอุ่นและกังวาน ^[20]พนังเดิมนี้มีระยะตั้งแต่กลาง C (C ₄ ) ขึ้นไปสองอ็อกเทฟเต็ม

ในช่วงทศวรรษ 2000 เอมิลตัดสินใจว่าต้องการให้แผ่นพับมีช่วงล่างเพิ่มขึ้น Chris Banta ช่างฝีมือพิเศษจึงได้สร้างแท่งใหม่ที่มีช่วง F ₂ถึง C ₄และขนานนามสิ่งนี้ว่า "Bass flapamba" นอกจากนี้เขายังเปลี่ยนแท่งบนชุดเดิมเพื่อรักษาความต่อเนื่องของเสียงระหว่างทั้งสองชุดและเปลี่ยนสีเป็นสีบลอนด์จากสีน้ำตาลของชุดเดิม ชุดทั้งสองรวมกันมีช่วงจาก f เป็น₂ -C 6 flapamba เอมิลได้รับการได้ยินในเพลงประกอบนับไม่ถ้วนและบันทึกอื่น ๆ เช่นในรายการโทรทัศน์ที่หายไป , DaktariและKung Fu ^[20]

เอลเมอ Bernsteinใช้มันในบทเพลงของเขาสำหรับMCQ ^[21]

จุดเริ่มต้นของSteely Dan track Rikki Don't Lose That NumberมีVictor Feldmanเล่น flapamba แต่ผลงานของเขาถูกตัดออกจากABC single version ดั้งเดิม ^[22]

• Science of the Marimba -แง่มุมทางวิทยาศาสตร์ของการก่อสร้างและประสิทธิภาพ
• La Favre 5 Octave Marimba -ฟิสิกส์และโครงสร้างพร้อมภาพเสียงภาพเคลื่อนไหวและข้อมูล
• ต้นกำเนิดของระนาดแอฟริกาตอนใต้โดย Andrew Tracey
• บทความของ New York Times เรื่องระนาด
• Tokyo Marimba Trio (เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของ Michiko Noguchi)